„Kleszcz” Krzysztofa Piotra Łabendy to powieść dynamiczna i wieloprzestrzenna. Pod względem gatunkowym to przede wszystkim powieść z segmentu politycznej fikcji, ale czytelnik dostanie też dawkę psychologii politycznej i rozwoju człowieka. Całość spowita jest oniryczną mgłą i ma zaskakujący koniec.
Bohater książki nie jest pajęczakiem jak wskazuje sam tytuł lecz człowiekiem, który zyskał taki przydomek ze względu na szarawy odcień skóry. Józef Zybertowicz, czyli Kleszcz z powieści Łabendy, żywi się ludzkim cierpieniem. Czekał (…), kiedy zaczną zjawiać się u Inkwizytora Zybertowicza kobiety błagające o litość dla swoich mężczyzn, gotowe zrobić dla nich wszystko. Te, Józef to wiedział, będą go podniecały szczególnie, a on będzie je z lubością poddawał psychicznym torturom. I on, i Szary nasycą się wówczas prawdziwym pożywieniem. Co do tego Inkwizytor nie miał najmniejszych wątpliwości. Trzeba było tylko cierpliwie czekać. To było już tylko kwestią czasu. Zastraszeni ludzie donosili na siebie bez żadnych hamulców. Oddziały Wzmożonego Wspierania Prawa każdego dnia dokonywały licznych zatrzymań.
Autor ubierając swoją najnowszą powieść w formę politycznej fikcji oraz literatury psychologiczno-filozoficznej, chce nas ostrzec przed politycznym i religijnym fanatyzmem, szczególnie, gdy są one ze sobą mocno powiązane. Polska rządzona przez partię Pobożni i Sprawiedliwi nie różni się niczym od dyktatury komunistycznej. No, może jedynie hasłami wypisywanymi na sztandarach.
„Kleszcz” to również powieść o miłości, nienawiści i z wątkami filozoficznymi.
