Osiem opowiadań Dostojewskiego, w których groza miesza się z humorem, a kpinę z miejskiego stylu życia przeplatają gorzkie realia ulicy.
Petersburg na kartach rosyjskiego mistrza jest miastem widm i fantastycznych wydarzeń. Na cmentarzu w opowiadaniu Bobok zmarli toczą podziemne życie. Ma być ono wznioślejsze niż poprzednie, lecz zadawnione waśnie i prywatne ambicje nie umierają nigdy. Potulna to tragikomiczny portret związku, który od czułości i fascynacji, wśród wzajemnych oskarżeń, zmierza ku dramatowi. Sen Natomiast opisuje przygody człowieka, który po śmierci trafia do raju, ale nic nie jest takie, jak być powinno...
Opowieści fantastyczne Dostojewskiego są nie tylko zabawne i poruszające. Badacze literatury uznają je za kluczowe dla twórczości autora. Pełne czarnego humoru i nieoczekiwanych rozwiązań, w swoim czasie wyznaczały całkiem nowe standardy łączenia realizmu z fantastycznością.
Jest w tych utworach coś, co sam twórca określał jako nierealność rzeczywistości.
Przypomnijmy sobie jego wielkie dzieła: Zbrodnię i karę, Idiotę, Biesy, Młodzika, Braci Karamazow; niemal wszystko dzieje się tam naprawdę, nie ma nic takiego, co by się dziać nie mogło zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i świadectwem zmysłów - a jednak wydaje się to często całkowicie nierealne, ujrzane jakby w otoczce snu. Zapewne pisarz był realistą z wyboru, a fantastą z usposobienia.
Czy może być coś fantastyczniejszego i bardziej zaskakującego - ba, często mniej wiarygodnego niż rzeczywistość? - zapytuje pisarz w swoich notatnikach. - Nigdy prozaik nie zdoła ukazać rzeczy tak niemożliwych jak te, które bez liku ukazuje nam co dzień rzeczywistość pod postacią spraw najzwyczajniejszych.
