Miasto w płomieniach - ebook

Chwycić za taką książkę właśnie teraz, gdy trwa wojna na Ukrainie? To zakrawa na samobiczowanie...
Przepięknie napisana, ale do bólu tragiczna historia Mathilde Jansen, 25 letniej kobiety, która powoli umiera wraz z każdą utraconą podczas wojny osobą, z każdą wysadzoną, bądź spaloną w wojennej pożodze kamienicą, z każdym zwierzęciem, które nie przeżyło tej strasznej hekatomby.

"Bo nawet jeśli wojna wkrótce się skończy, to w ludziach będzie toczyła sie nadal... Nic nie zgasi we mnie tego wewnętrznego pożaru, nic nie przykryje zwęglonych szczątków... Żadne z was nie ma grobu. Ja będę waszym grobem, bo jestem wam to winna. Dlatego muszę żyć."

Ale jak żyć, kiedy w tak młodym wieku zobaczyło się już tak wiele cierpienia? Jak wymazać z pamięci obrazy, które tkwią tak głęboko w świadomości, których się nie da odzobaczyć?

Ta niezwykła wędrówka Mathilde Jansen przez równany z ziemią Breslau (Wrocław), w którą Pani Malwina Ferenz bardzo umiejętnie i bez koloryzowania wplotła potworne, lecz prawdziwe wydarzenia z historii, nazwy miejsc i ulic Wrocławia, może zachwycić, ale też porządnie wstrząsnąć.
Wojna zawsze i wszędzie, zwłaszcza gdy jej ofiarami padają kobiety, dzieci, musi budzić refleksję i na długo przypominać, że pokój nie jest nam dany raz na zawsze.

„Istnieje piekło gorsze niż to, w którym sama jestem. Ludzie je stworzyli dla innych ludzi. To właśnie robi wojna. Zmienia wszystkich w potwory. Nie ma podziału na dobrych i złych. Ci sami ludzie zdolni są zarówno do szlachetnych czynów, jak i do bestialstwa. Ofiary zmieniają się w potwory i odwrotnie. Wszystko zależy od okoliczności.”

Zamykam oczy. Zaciskam powieki najmocniej jak mogę, bo nie chcę widzieć czerwieni przebijającej przez skórę. Kaszlę. W gardle czuję pył. To na pewno pył z cegieł, bo on też jest czerwony. Wiem to. Do nozdrzy wdziera mi się gorący dym. W uszach słyszę tylko pisk. I nagle słyszę klakson. Otwieram oczy i okazuje się, że siedzę w moim fotelu, niebo jest niebieskie, mogę oddychać pełną piersią, a klakson to tylko pogrożenie palcem nieuważnemu przechodniowi gdzieś na ulicy przy której mieszkam.

Tak czułam tę książkę. Nie da się inaczej, bo Malwina Ferenz nie napisała tej powieści. Ona ją namalowała słowem, wyrzeźbiła, ulepiła, a potem puściła w ruch. Autorka po prostu łapie czytelnika za kark, umieszcza w środku akcji i zostawia z całym tym ogromem przeżyć. Codziennie obiecywałam sobie, że nie będę tego czytać, bo w obliczu aktualnych wydarzeń powieści wojenne mnie przerastają. Codziennie jednak łapałam za książkę i czytałam. Nie potrafiłam się pohamować. Musiałam sobie ją jednak dawkować, ale nie mogłam odpuścić.

Trudno mi pisać o „Mieście w płomieniach”. To jest po prostu piękna i niezwykle smutna historia, a przy tym potrzebna, żeby pamiętano o niej.

Autorka znów przeszła samą siebie i coś czuję, że po raz kolejny (tak jest z „Brulionem”) słowa zawarte w jej powieści zostaną ze mną na długo, jeśli nie na zawsze.

Gorąco polecam, to jest majstersztyk.